Ivo Andrić, dobitnik Nobelove nagrade za književnost, istaknuti diplomata bivše Jugoslavije, te jedan od najvećih evropskih književnika, rođen je 9. oktobra 1892. godine u selu Dolac kraj Travnika.

Njegovo djetinjstvo prolazi u Višegradu, gdje završava osnovnu školu, a 1903. godine upisuje sarajevsku Veliku gimnaziju. Studij slovenske književnosti i historije nastavlja na filozofskim fakultetima u Zagrebu, Beču, Krakovu, gdje 1924. brani doktorsku disertaciju na temu “Razvoj duhovnog života u Bosni pod utjecajem turske vladavine”.

Doprinos bibliotekama
Andrić je svoju Nobelovu nagradu u cijelosti donirao za izgradnju biblioteka u BiH, kao i za kupovinu knjiga. Također je sav prihod od nagrada AVNOJ-a 1967. godine i Dvadesetsedmojulske nagrade 1970. godine usmjerio ka razvoju bibliotekarstva, donirajući ukupno oko 1,5 miliona eura za kulturne projekte.

Njegov književni opus obuhvaća mnoga značajna djela, među kojima se ističu romani “Na Drini ćuprija”, “Travnička hronika”, “Gospođica”, “Prokleta avlija”. Njegove zbirke pripovjedaka, poput “Nemirna godina”, “Žeđ” i “Jelena, žena koja nema”, odražavaju njegov bogati stvaralački izraz.

Sva njegova djela prevedena su na više od trideset jezika, a lirske pjesme, koje nisu bile sabrane za njegovog života, objavljene su posthumno 1976. godine pod nazivom “Šta sanjam i šta mi se događa”.

Politički utjecaj
Andrić je bio i prvi potpisnik Novosadskog dogovora o srpskohrvatskom književnom jeziku. Njegova diplomatska karijera bila je veoma uspješna. Služio je u Vatikanu, a potom u konzulatima u Bukureštu, Trstu, Gracu, Marseilleu, Parizu i Madridu. Tokom Prvog i Drugog svjetskog rata bio je opunomoćeni ministar i vanredni poslanik jugoslavenske vlade u Berlinu, a nakon neslaganja s vlastima u Beogradu, podnosi ostavku na mjesto ambasadora.

Tokom Drugog svjetskog rata povlači se u Beograd, gdje stvara svoja najvažnija djela koja će ga učiniti svjetski poznatim. Postaje član Komunističke partije Jugoslavije i prvi predsjednik Saveza književnika Jugoslavije.

Ivo Andrić preminuo je 13. marta 1975. godine u Beogradu, u 83. godini života. U svojoj bilježnici ostavio je posljednje misli: “Pomisao na smrt izaziva, već sama po sebi, kod čoveka strah”.

Njegova ostavština nastavlja da živi, a djela ostaju trajni pečat u svjetskoj književnosti.