Takanakuj – što na jeziku kečua, kojim govore andski Indijanci, znači “udarati jedan drugog” – godišnja je svetkovina (ako se tako može nazvati događaj koji podrazumijeva niz tuča među zavađenim sugrađanima) koja se održava 25. decembra, na Božić, u provinciji Čumbivilkas, u blizini Kuska, u Peruu.

Običaj je počeo svoj život u Santo Tomasu, glavnom gradu te provincije, ali se vremenom prenio i u ostale gradove i sela u blizini, pa čak i u Kusko i Limu.

Glavni događaj se u današnje vrijeme odigrava u jednom malom selu u Čumbivilkasu, koje ima samo tri stotine žitelja, ali gdje se tog dana okupi nekoliko hiljada ljudi kako bi gledali borbe. Dan poslije Božića, u selu Ljike u blizini Kuska organizuje se druga svetkovina prilikom koje se najbolji borci iz brojnih domorodačkih sela okupljaju da bi se oslobodili negativne energije.

Datum je vrlo specifičan, a nekima bi se mogao učiniti i čudnim, budući da se radi o danu radosti i ljubavi, koji bi trebalo da prođe u miru.

– Postoji smisao iza svega toga. Baš tog dana, mi se okupljamo da razriješimo nesporazume i zakopamo ratne sjekire, a pritom postižemo i društvenu katarzu – kaže jedan učitelj iz tog kraja.

Ne radi se o nasumičnim borbama koje nemaju nikakvu svrhu, već se tuku ljudi koji su se jedni drugima u toku te godine zamjerili na neki način. Recimo, vas je neko uvrijedio; tog dana tog čovjeka pozovete na dvoboj da bi riješili problem i da biste se otarasili zle krvi. Razlog može da bude čak i pravne prirode, borci nastoje da riješe porodične, romantične ili teritorijalne sporove šakama dok gledaoci pjevaju, plešu i navijaju za svoje favorite.

Borci su tradicionalno muškarci, ali sve više učestvuju i žene, javljaju lokalni mediji.

Borbe uključuju samo udarce nogama i rukama i završavaju se ako borac krvari, padne na tlo ili ne može da se odbrani.

Ovogodišnji događaj uključivao je više od 40 borbi od kojih je svaka trajala otprilike dva minuta.

Borbe se obično završavaju zagrljajem, osmijehom ili rukovanjem.